Prologue

"My days end best when the sunset gets itself behind" 

Arctic Monkeys, Arabella

Zobaczył ją nad klifem, tam gdzie zawsze znikała, gdy nie chciała, by świat o niej pamiętał. Znów opuściła bose stopy nad gniewnymi falami i igrała z Wszechmocnym, zerkając w dół z fascynacją. Dobrze wiedział, że Fay ma lęk wysokości i nic nie przeraża jej tak bardzo jak to spojrzenie w czarną, gniewną otchłań oceanu. Dlaczego więc zawsze wyglądała tak spokojnie siedząc na skraju klifu?

Usłyszała jego kroki już z daleka, chociaż nie drgnęła aż do momentu, w którym dotknął jej ramienia, siadając tuż obok. Zaczerwienione oczy zdradzały, że musiała płakać przez ostatnie kilku godzin, kiedy wszyscy szukali jej po okolicy. Szczerze, Liam od początku wiedział, gdzie ukrywa się Fay. Chciał jednak dać jej trochę czasu do myślenia.

- Dlaczego życie jest takie popierdolone, Liam? – zapytała Fay patrząc przed siebie. Mimo zachodzącego słońca na horyzoncie, krajobraz wokół nich wydawał się szary przez deszczowe chmury zbierające się powoli nad ich głowami. Dziewczyna otarła pojedynczą łzę, spływającą po jej policzku i zerknęła na chłopaka.

Przyjrzała się jego zarostowi. Od razu widać było, że Liam nie golił się od kilku dni. By być dokładnym – nie golił się od dnia zniknięcia Meg, młodszej siostry Fay. Posłał jej pocieszający uśmiech i opuścił wzrok na jej dłonie opierające się o szorstkie kamienie na ziemi. Były brudne od kopania w ziemi.

- Tak już jest – powiedział cicho, próbując dotknąć delikatnie palców Fay, ale dziewczyna cofnęła dłoń gwałtownie i odwróciła spojrzenie. – Ale po złych czasach zawsze przychodzą dobre…

- Coś w tym roku zło było cholernie stabilne – mruknęła Fay z goryczą w głosie.

Zamilkł i powędrował za jej spojrzeniem w dół klifu. Nigdy by się do tego nie przyznał przed nią, ale okropnie przerażały go wzburzone fale oceanu przed deszczem. Zawsze czuł się wtedy, jak gdyby natura sama przewidywała tragedię. Gdy Meg zniknęła też padał deszcz. W sumie od tamtej pory padało codziennie.

- Chciałabym jej nigdy nie znaleźć – szepnęła Fay, drżącym głosem. Zgarbiła plecy i popatrzyła się na swoje palce. Czarna ziemia wciąż tkwiła pod jej paznokciami.

- Przykro mi, że akurat ty musiałaś przez to przejść. – Liam po raz kolejny spróbował dotknąć dziewczyny, by ją pocieszyć. Tym razem pozwoliła mu objąć się ramieniem i powoli przechyliła głowę w jego stronę.

- Mam ochotę zabić tego, kto jej to zrobił, wiesz? – wyszeptała, jeszcze ciszej niż poprzednio, prosto w jego ucho, aż po kręgosłupie przeszły mu ciarki. – Mam tak cholerną ochotę to zrobić, że aż mnie to przeraża.

- Proszę cię, nie myśl o tym teraz. – Pocałował ją w czoło i pozwolił, by oparła się o niego, przysuwając ją bliżej swojego ciała. Przed oczami wciąż miał obraz z dzisiejszego przedpołudnia. Drobne ciało Meg zamknięte w żelaznym uścisku Fay, brudne i przemoczone od wilgotnej ziemi. Tak właśnie znalazł je w ogrodzie, kiedy przyszedł odwiedzić starą przyjaciółkę, jak to miał w zwyczaju robić co kilka dni.

Meg leżała zakopana pod ziemią przez kilka dni. Nie wiedzieli jeszcze czy żyła kiedy ją zakopywano, czy może zginęła przed pogrzebaniem. Jedno było pewne – dwunastolatki ot tak nie pojawiają się martwe pod rabatkami z tulipanami w zwyczajne, sobotnie popołudnia.

Potrząsnął głową by odpędzić z głowy myśli o Fay krzyczącej przekleństwa nad martwym ciałem młodszej siostry. Istoty, którą opiekowała się od kiedy Meg skończyła dziesięć lat i ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym. To wielka odpowiedzialność dla dziewiętnastolatki, by przejąć wszystkie obowiązki domowe, a do tego skończyć szkołę z dobrymi wynikami i ułożyć sobie własne życie. Liam podziwiał Fay za siłę i odwagę.

- Liam, ja go znajdę. – Fay popatrzyła się na chłopaka, jak gdyby rzucała mu wyzwanie i przez jedną, przerażającą chwilę Liam wyczuwał wyraźnie czysty obłęd w jej oczach. Mocno przycisnął ją do swojej piersi i zacisnął powieki, jak gdyby to mogło mu pomóc zapomnieć. Ale nie. Wciąż widział, co mówiło jej spojrzenie:

Spróbuj mnie powstrzymać.