Chapter three

 "Blind faith, heartache
Mind games, mistakes"

Arctic Monkeys, I Want It All

Fay obudziła się o świcie i ze zdziwieniem odkryła, że deszcz przestał padać w nocy. Po raz pierwszy od czasu zniknięcia Meg do jej pokoju wpadały delikatne, poranne promienie słoneczne. Wstała i poszła do łazienki wziąć szybko prysznic.

Gdy wróciła do swojego pokoju zauważyła, że Liam zostawił jej notatkę na stoliku nocnym:

„Zajmę się sprawami w krematorium. Przyjadę wieczorem”

Odetchnęła z ulgą. Nie chciała teraz myśleć o pogrzebie, ani o kremacji, ani o Meg. Chciała po prostu udawać, że nic się nigdy nie wydarzyło. Że nadal żyją sobie spokojnie, na pięknej, angielskiej wsi, pięć minut od Brighton. To było jej życie, do którego tęskniła.

Zeszła na dół, stawiając ostrożnie stopy na zimnej posadce, której nikt nie polerował stanowczo za długo i weszła do kuchni, gdzie zatrzymała się gwałtownie, wpatrując się w wysokiego chłopaka, odwróconego do niej tyłem.

Minęło dziesięć lat. Dziesięć spokojnych lat, podczas których ani razu nie pomyślała o tej czuprynie kręconych włosów na Jego głowie, a jednak gdy zobaczyła go w tamtej chwili, od razu go rozpoznała. Harry przyjechał.

Stał przy jednej z szafek i szukał czegoś w środku. Wyciągnął z niej karton z sokiem pomarańczowym i odwrócił się, żując kawałek kanapki, którą miał w drugiej dłoni. O mało co nie wypadła mu z ręki, kiedy zobaczył Fay, stojącą w progu i przyglądającą mu się z uwagą.

- Cześć! – uśmiechnął się do niej i odstawił karton na blat kuchenny. Nagle speszył się i przejechał palcami po lokach na swojej głowie. – Eh, nie wiem, czy mnie pamiętasz… Jestem Harry.

Podszedł do niej i wyciągnął rękę, patrząc się jej prosto w oczy. Mimo, że spojrzenie miał przyjazne, krępowało Fay. Tego też w nim nie lubiła. Zawsze utrzymywał ten niezręczny kontakt wzrokowy podczas rozmowy.

- Pamiętam – powiedziała, ignorując jego wyciągniętą dłoń. Przeszła obok niego i wyciągnęła z dolnej szafki miskę na płatki, po czym nalała do jednej z nich zimnego mleka, które już stało na blacie.

- Wiem, że musi ci być teraz bardzo ciężko… - zaczął Harry, odwracając się za nią. Próbował zrzucić winę za jej niekulturalne zachowanie na wszystko to, przez co ostatnio przeszła. Fay nie próbowała wyprowadzić go z błędu. Może, jeśli poudaje jeszcze trochę załamaną psychicznie, bezbronną dziewczynkę, ludzie w końcu zostawią ją w spokoju. Przecież nie prosiła nikogo o słowa współczucia.

Wrzuciła garść płatków do mleka i podniosła miskę, zatapiając w niej dużą łyżkę. Chciała wyjść z kuchni, ale Harry wciąż stał w progu. Dokładnie w tym samym miejscu, w którym ona znajdowała się jeszcze minutę temu.

- Blair też przyjechała? – zapytała się Fay, mieszając łyżką w płatkach. Harry kiwnął głową, uśmiechając się pod nosem. Był zadowolony, że dziewczyna podjęła jednak z nim rozmowę.

- Oboje przyjechaliśmy wczoraj wieczorem. Mamy sypialnie obok twojej.

Wspaniale.

Fay udawała, że jest jej to obojętne, ale z drugiej strony nie mogła zmusić się do uprzejmego uśmiechu, słysząc jego słowa. Jedyne, czego pragnęła, to odrobina prywatności i, o ile ciotka Georgia nie wpychała się z butami do jej sypialni, Fay była przekonana, że Harry przynajmniej spróbuje to zrobić.

- Podoba ci się tutaj? – zapytała, szukając tematu, który mógłby go znudzić i sprawić, że odpuściłby sobie dalszą rozmowę.

- Dom jest piękny. Chociaż nie mam pojęcia, jak mogłaś tu wytrzymać sama z siostrą, jak dla mnie jest za duży nawet dla czteroosobowej rodziny. Ma chyba z pięćset sypialni!

- Niestety tylko siedem, ale to i tak niezła liczba, prawda? – Fay spuściła wzrok na blat, kiedy uświadomiła sobie, że mimowolnie uśmiechnęła się do Harry’ego, co wyraźnie poprawiło mu humor.

- Siedem… To tak na szczęście?

- Sama nie wiem. Może. – Wzruszyła ramionami. – Nie wiem, kto projektował ten dom, ale może był przesądny…

- Jak to? Nie wiesz, kto go zaprojektował? – Harry popatrzył się na nią szeroko otwartymi oczami ze zdziwienia. Fay zmarszczyła brwi i popatrzyła się na niego w konsternacji, oczekując wyjaśnień. – Mój tata był architektem.

Fay zamarła z łyżką miękkich płatków w połowie drogi do jej ust. Mąż ciotki Georgii zaprojektował ten dom? Czy to dlatego kobiecie tak bardzo zależało na nim? Czy dlatego uważała, ze ma do niego większe prawa niż Fay czy Meg? To niedorzeczne!

Harry odsunął się od drzwi, podchodząc do blatu, gdzie czekała na niego miska, płatki i mleko. Fay skorzystała z okazji i wyszła z kuchni, kiedy brunet zaczął przygotowywać sobie śniadanie. Poszła do małego salonu z książkami i dokończyła jedzenie.

Zastanawiała się, ile Liamowi może zająć załatwienie wszystkich spraw na mieście i czy wróci przed kolacją. Dzisiaj i tak będzie musiała ugotować większy obiad niż zwykle, ponieważ miała trzech dodatkowych współlokatorów, więc równie dobrze może poprosić przyjaciela, żeby zjadł z nimi.

Jednak Liam pojawił się już około dwunastej w podłym nastoju. Wyminął na korytarzu Harry’ego, jak gdyby chłopak w ogóle nie istniał i od razu skierował się do sypialni Fay. Brunetka siedziała w dużym fotelu pod oknem, przeglądając jakąś książkę ze starymi baśniami. Rzuciła mu pytające spojrzenie, kiedy pojawił się w progu.

- Przepraszam Fay, ale nie mogłem nic zrobić. Ci wszyscy urzędnicy są tak uparci! – mówił, co chwila zaciskając szczękę ze złości. – Powiedzieli mi, że skoro nie jestem opiekunem Meg, ani członkiem jej rodziny, nie mam do niej dostępu.

- W porządku, nic się nie stało – zapewniła go Fay, zamykając książkę. – Pojedziemy tam razem.

Paraliżujący ból przeszył jej klatkę piersiową w okolicach serca, gdy tylko wypowiedziała te słowa. Jedynym, co ją pocieszało w tej chwili, był fakt, że będzie z nią Liam. Może to pomoże jej jakoś się uspokoić. Wyjechali starym Fordem Anglią dwadzieścia minut później.

Wizyta w prosektorium wyssała z Fay wszelkie emocje. Do końca dnia chodziła po domu jak warzywo i nawet, kiedy Liam powiedział jej, że musi już iść do domu, nie zareagowała na jego słowa. Po prostu siedziała w małym saloniku i patrzyła na starą, obrośniętą bluszczem altankę. Zastanawiała się, dlaczego nikt jej nigdy nie doprowadził do porządku, przecież mogłaby być uroczym miejscem do spędzania słonecznych popołudni.

Gdy jej przyjaciel wychodził, ściskając jej ramię na pożegnanie, usłyszała jeszcze, jak szepcze coś za drzwiami do Harry’ego. Chociaż była świadoma obecności przyszywanego kuzyna, ignorowała go przez cały czas. Nie przeszkadzał jej, kiedy tak stał. Wystarczyło tylko, by się nie odzywał, a już łatwiej jej było go znieść.

Jednak Harry wszedł do saloniku za Liamem i zamknął drzwi. Fay przeczuwała, że chłopak długo nie będzie się powstrzymywać przed rozpoczęciem rozmowy, więc postanowiła patrzeć się w kompletnie innym kierunku.

- Jak się czujesz? – zapytał po dosłownie trzech sekundach stania obok niej. Nie zaproponowała mu, żeby usiadł. Nie popatrzyła się na niego. Nawet nie drgnęła, kiedy się odezwał. Chciała zostać teraz sama.

- Rozumiem, że jest ci teraz trudno, ale zamykanie się w sobie nie pomoże ci rozwiązać wszystkich twoich problemów, wiesz? – Harry usiadł na kanapie obok niej, zasłaniając jej okno, przez które wyglądała. Spuściła wzrok na wełniane skarpetki, które miała na stopach. Chłopak wyciągnął szyję i praktycznie położył głowę na jej nogach, by w końcu na niego spojrzała, ale Fay przekręciła oczami i westchnęła z irytacją, patrząc się w sufit.

- Rozmowa z tobą też jakoś niespecjalnie mi pomaga – mruknęła, w końcu zdobywając się, by na niego spojrzeć. Jego duże, zielone oczy badały jej twarz w skupieniu. Nie było to spojrzenie, które posłał jej detektyw Millan, kiedy z nią rozmawiał. Nie patrzył na nią również w ten sam sposób, w jaki robił to Liam, gdy chciał wybadać, jak się czuję. Harry ją czytał. Zaglądał znacznie głębiej niż sięgała zieleń jej tęczówek.

- Skąd wiesz, skoro jeszcze nie spróbowałaś ze mną porozmawiać? – uśmiechnął się przyjaźnie, ukazując rząd białych zębów. Mimo jego szczerych chęci, Fay nie potrafiła nawet zmusić się, by odwzajemnić uśmiech. – Może, jeśli wszystko mi opowiesz, jakoś ci to pomoże.

- A może – zaczęła Fay, naśladując jego ton głosu – ja wcale nie potrzebuję pomocy…

Podniosła brwi, oczekując na jego odpowiedź, ale ten, ku jej zaskoczeniu, tylko zaśmiał się i wyciągnął do niej ręce. Zamarła na chwilę, nie wiedząc, co chłopak próbuje zrobić, po czym zesztywniała, kiedy Harry objął ją w silnym, męskim uścisku, przyciskając ją do siebie.

- Harry! – Próbowała się wyrwać, ale chłopak nawet nie drgnął. Chciała przecisnąć się pomiędzy jego ramionami, ale na niewiele jej się to zdało. Harry przytulał ją do siebie, kładąc swój podbródek na jej głowie.

Fay poddała się po długiej chwili i po prostu siedziała bez ruchu, opleciona ramionami Harry’ego. W końcu zaczęła odczuwać więcej. Ciepło jego klatki piersiowej, jego spokojny oddech w jej włosach, duże dłonie przygarniające ją do niego. Nawet nie wiedziała kiedy tak naprawdę oparła się o chłopaka i z głową schowaną pomiędzy jego ramionami zamknęła załzawione oczy.

- Harry… - zaczęła mówić i nagle przerwała, słysząc, jak płaczliwie brzmiał jej głos. – Ja tylko chciałam być silna.

- Jesteś silna, Fay. Nikt przecież nie mówi, że jest inaczej – zapewnił ją Harry.

- Ciotka Georgia nie wydaje się być przekonana…

- Nie wmówisz mi, że naprawdę liczysz się z tym, co ona mówi – zaśmiał się Harry ochryple. – Od lat nikt jej nie słucha.

Fay uśmiechnęła się pod nosem, gdy uświadomiła sobie, że nawet syn ciotki Georgii ma o niej złe zdanie.

- Ale gdybym była tak silna, jak bym chciała być, nie przytulałbyś mnie teraz – mruknęła Fay i potarła dłonią swoje ramię, czując gęsią skórkę pod palcami.

Harry zamilkł na chwilę, myśląc nad czymś gorączkowo. Wyglądał, jakby wahał się przed powiedzeniem czegoś, jednak w końcu zaryzykował i odezwał się cicho i powoli, sprawdzając każde swoje słowo.

- Nie powiem, że jest mi przykro z tego powodu…