Chapter four

"Now think about what you do

Think about what they say

Think about how to think"

The 1975, Chocolate

Ostatnia klepsydra została wywieszona na bramie prowadzącej do rezydencji panny Collins. Cała rodzina, a także wszyscy zainteresowani zostali już powiadomieni o pogrzebie, który miał się odbyć dwudziestego lipca, dokładnie za trzy dni. Trzy okropnie męczące dni.

Fay i Blair spędziły cały ranek polerując podłogi w całym domu. Jedyna córka ciotki Georgii okazała się być zaskakująco mało rozmowa, w przeciwieństwie do swojego brata, co Fay zaakceptowała z przyjemnością. Pracowały w milczeniu, przez co szybciej uporały się z posadzkami i mogły wrócić do swoich pokoi, by odpocząć. Po południu Harry wyjechał samochodem do Brighton, by odebrać z dworca wujka, Evana, a także dziadków Fay, Ronalda i Helen Collinsów.

Pozostało jeszcze tylko czekać na rodziców chrzestnych Meg, Henry’ego i Josephine z ich małą córeczką, Fleur, którzy mieli przybyć pociągiem z Glasgow następnego dnia.

Fay siedziała w swoim pokoju i rozmyślała nad wszystkim co się ostatnio wydarzyło. Nie o Meg. Bądź co bądź, nie była masochistką. Myślała raczej o Liamie, który powstrzymał ją od skoku z klifu i o Harry’m, który spędził z nią cały wieczór, trzymając ją w swoich ramionach. Dużo wtedy mówił, ale Fay miała już wypracowany tryb ignorowania go, więc po prostu leżała, oparta o jego klatkę piersiową i słuchała, jak głośno bije jego serce.

Chyba ciotka Georgia jednak miała rację. Fay nie potrafiła poradzić sobie sama. Co się stanie, gdy wszyscy wyjadą po pogrzebie Meg? A co, jeśli Liam zniknie i będzie musiała nauczyć się funkcjonować bez niego? Ostatnio nawet zakupów nie potrafiła zrobić samotnie…

Po południu wyszło słońce. Fay zabrała duże nożyce do przycinania krzewów i wyszła przed dom, kierując się kamienistą ścieżką w stronę altanki. Niewiele myśląc, zaczęła ciąć poplątane rośliny, skupiając całą swoją uwagę na tej jednej czynności. Nie chciała kompletnie niszczyć bluszczu, który zaplątał się w deski altanki, jedynie ogarnąć chaos, który rozsiewał.

Uprzytomniły ją kropelki deszczu, które spadły niespodziewanie na jej czoło. Popatrzyła w górę i zobaczyła, jak nad morzem zbierają się groźne, szare chmury, zwiastujące burzę. Nawet woda głośno alarmowała ją od strony klifu o zbliżającym się sztormie. Zabrała nożyce i odsunęła się na kilka kroków od altanki, podziwiając efekt swojej pracy. Było jeszcze kilka rzeczy, które miała ochotę poprawić, ale równie dobrze mogła to zrobić kiedy indziej. Może przy lepszej pogodzie.

Wróciła tą samą ścieżką przed dom i z delikatnym uśmiechem dostrzegła samochód stojący na żwirowym podjeździe. Harry wrócił. A to oznaczało, że spora część jej rodziny również dojechała spokojnie. Pobiegła do domu, w akompaniamencie kropli deszczu uderzających w kamienisty chodnik i zamknęła za sobą drzwi frontowe.

Gdy wbiegała na pierwsze piętro zagrzmiał pierwszy piorun i w całym domu przez chwilę zamigotało światło. Nie przejęła się tym zbytnio, nigdy nie bała się burzy. Nawet lubiła siedzieć przy zgaszonym świetle w pochmurne wieczory i przyglądać się, jak srebrne błyskawice odrysowują się na czarnym niebie. Przypominało jej to o tym, że nawet niebo czasami krzyczy.

Babcia  Helen i dziadek Ronald zajęli tę samą sypialnie co zwykle, rozpakowując powoli swoje rzeczy do drewnianej komody w rogu pokoju. Fay weszła powoli do pomieszczenia, pukając uprzednio do drzwi.

- Faith! – wykrzyknęła Helen i podeszła do wnuczki.

Staruszka uściskała Fay i wzięła jej twarz w obie dłonie, przyglądając się jej uważnie. Dziewczyna już myślała, że usłyszy jakiś komentarz na temat swojej wychudzonej sylwetki, ale Helen tylko stała i patrzyła, aż w końcu uśmiechnęła się dobrodusznie i pokiwała głową.

- Dobrze cię znowu widzieć – powiedziała, a zmarszczki wokół jej oczu pogłębiły się o dobre kilka centymetrów. Fay uśmiechnęła się mimowolnie na te słowa. Miło było słyszeć, że jednak sprawia się komuś przyjemność swoim widokiem.

W tym całym zamieszaniu ze zniknięciem Meg, a potem z jej śmiercią i pogrzebem, kompletnie zapomniała, że jednak ma jeszcze kogoś po swojej stronie. To przecież właśnie babcia Helen broniła zażarcie Fay, gdy ciotka Georgia próbowała zabrać jej spadek po rodzicach. To babcia Helen uśmiechała się do niej pogodnie, gdy wydawało się, że dzień nie może być gorszy. Gdyby Bóg zsyłał Anioły na ziemie w postaci żywych osób, na pewno zesłałby Fay babcię Helen.

Spędziła krótką chwilę na rozmowie z dziadkami, po czym poszła do pokoju obok, by przywitać się z wujem Evanem. Był przyjacielem jej ojca i często pokazywał się w okolicach Brighton za czasów życia rodziców Fay, jednak po ich śmierci powrót do tego domu wydawał się dla niego zbyt niezręczny, by mógł zawitać tu na dłużej. Nie był to jednak człowiek, z którym dziewczyna potrafiła rozmawiać. Zajmowały go tematy dotyczące wyżej postawionych ludzi. Potrafił, na przykład, godzinami dyskutować o kawiorze, krewetkach i ostrygach, chociaż całe życie wyglądał na znudzonego.

Kolację podano o szóstej. Harry przygotował piersi z kurczaka, a Blair zajęła się podwieczorkiem i upiekła ciasto cynamonowe z jabłkami. Fay patrzyła na puste krzesło przy stole, które ostatnio tak często zajmował Liam. Jego nieobecność wydawała się wręcz nierealna.

Usiadła pomiędzy Harry’m i Blair, chociaż najchętniej zjadłaby w swoim pokoju, byleby tylko uniknąć rozmowy z cała tą gromadą ludzi. Jadła powoli kurczaka, popijając czerwonym winem, które było dla niej stanowczo za cierpkie i przysłuchiwała się tematom przy stole.

Harry rozmawiał z wujem Evanem i ciotką Georgią o tutejszej plaży i możliwości wynajęcia jachtu na kilka dni, jeśli w końcu poprawi się pogoda. Fay nie mogła sobie nawet wyobrazić, jak ta trójka mogła rozmawiać o odpoczynku na jachcie w takich okolicznościach. Z jej drugiej strony Blair i babcia Helen omawiały właśnie sposób podania serwetek. Jedynie dziadek Ronald pozostawał milczący na końcu stołu.

Nagle Fay podłapała kilka słów ciotki Georgii.

- …muszę sprowadzić tutaj więcej swoich rzeczy, skoro mam zostać na kilka tygodni…

- Słucham? – przerwała jej dziewczyna, upuszczając swój widelec na talerz z głośnym brzękiem.

- Oh, kochanie. Nie mogę cię tak tutaj zostawić. No, spójrz na siebie, jesteś jednym, wielkim nieszczęściem – westchnęła ciotka, sztucznie przybierając zatroskany ton i wskazując suchą dłonią na Fay.

- Nie potrzebuję opiekunki. Mogę mieszkać tu sama – powiedziała Fay stanowczo, czując jak palą ją policzki. Czy naprawdę wyglądała aż tak źle?

- Może tak ci się teraz wydaje, ale wszyscy wiemy, że potrzebujesz pomocy. Prawda? – Ciotka Georgia popatrzyła się z wyczekiwaniem na swojego brata i dzieci. Harry przyglądał się jej uważnie z nieprzeniknioną miną, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał, za to Blair i Evan spuścili spojrzenia na swoje talerze, po czym wzruszyli ramionami.

- Skoro uważasz, że Faith potrzebuje pomocy, wyślij ją do psychiatry – odezwała się niespodziewanie babcia Helen. Fay popatrzyła się na nią pełnym urazy wzrokiem. Czy jej największa popleczniczka właśnie sugerowała jej chorobę psychiczną? – Mówię poważnie, niech lekarz zadecyduje, czy dziewczyna naprawdę nie może zostać sama.

Fay nagle zrozumiała co babcia Helen miała na myśli. Mentalnie próbowała podstawić nogę ciotce Georgii w drodze do spełnienia jej planów dotyczących mieszania w rezydencji Collinsów.

- To przecież nie jest potrzebne… - mruknęła ciotka, zerkając w panice na Evana, w poszukiwaniu chociaż odrobiny wsparcia. Fay z satysfakcją zauważyła, że mężczyzna unika wzroku siostry. Harry spuścił głowę jeszcze niżej, chowając wygięte w rozbawieniu wargi pod brązowymi lokami.

- Dlaczego nie? – Fay podniosła lekko brwi i kiwnęła do babci, popierając jej stanowisko. – Skoro ciocia się o mnie martwi, chyba lepiej oddać opiekę nade mną w ręce kogoś kompetentnego.

- Ja jestem kompetentna! – Ciotka Georgia wyglądała, jakby powoli traciła kontrolę nad sobą. Zarówno Harry, jak i babcia Helen sprawiali wrażenie, jakby nie mogli wyobrazić sobie lepszej rozrywki od patrzenia na rozdrażnioną kobietę. Fay z całych sił powstrzymywała mściwy uśmiech.

- Dziewczyna nie może zostać w takim miejscu kompletnie sama po śmierci swojej siostry! Może to był znak? Może Meg miała umrzeć, żeby ktoś się w końcu zajął Fay?! – wybuchła ciotka Georgia i od razu zamilkła widząc miny osób zebranych przy stole. Dziadek Ronald po raz pierwszy od początku rozmowy podniósł wzrok znad talerza i popatrzył się na kobietę z odrazą, potrząsając głową. Babcia Helen, Blair i Harry odchylili się na swoich krzesłach, szukając słów, które mogłyby wyrazić oburzenie porównywalne do tego, które czuli.

Cisza dźwięczała w uszach.

Fay patrzyła na ciotkę z nienawiścią, zabijając wzrokiem każdą cząsteczkę, każdy pojedynczy atom jej ciała. Nie potrafiła sobie wyobrazić jak kobieta mogła coś takiego powiedzieć. Jak przez gardło przeszły jej tak paskudne słowa. Jednocześnie uświadomiła sobie, że był to pierwszy raz, od kiedy Fay znalazła Meg w ogrodzie, gdy ktoś wypowiedział na głos jej imię.

Przez myśl przeszła jej jedna, okropna myśl: Co jeśli to ciotka Georgia zabiła Meg, żeby znaleźć kolejny pretekst, by tu przyjechać? Fay wzdrygnęła się, zamykając oczy z obrzydzeniem.

- Faith… - odezwała się spokojnie babcia Helen po kilku przerażająco długich minutach milczenia. Fay odwróciła powoli głowę w jej stronę, ale jej spojrzenie było nieobecne. – Znam w Brighton świetnego specjalistę, spróbuję umówić cię do niego na wizytę jeszcze w tym tygodniu. Zobaczymy co powie.

Fay kiwnęła głową, chociaż całe jej ciało sprzeciwiało się jakiemukolwiek ruchowi. Blair wstała od stołu zabierając ze sobą talerz pełny jedzenia. Odstawiła go w kuchni i wyszła do swojego pokoju. Wuj Evan, dziadek Ronald i babcia Helen wzięli z niej przykład i powoli odchodzili od stołu. W końcu wstała również ciotka Georgia, kierując się do swojej sypialni bez słowa.

Przy stole zostali tylko Harry i Fay.

- Wszystko w porządku? – zapytał chłopak pochylając się nad dziewczyną. Fay nie odpowiedziała. Po pierwsze, nie miała ochoty zaczynać z nim rozmowy, a po drugie, nie znała nawet odpowiedzi na pytanie. W porządku? Czy cokolwiek było teraz w porządku? Jej życie właśnie kompletnie się rozpadło. Jej świat, jej domek z kart, który skrupulatnie układała latami, rozleciał się na kawałeczki.

Wstała, pozostawiając go przy stole i wyszła frontowymi drzwiami. Minęła bramę bez słowa i skierowała się prosto nad morze. Chciała pobyt teraz sama. Dotknąć bosymi stopami zimnego klifu i przez chwilę poczuć się na krawędzi życia i śmierci. Mogłaby mieć władzę. Siedząc nad wzburzonymi falami, przyglądając się morskiej wodzie walczącej z twardą skałą, wystarczał jeden jej ruch i stałaby się jednością z oceanem. Ta świadomość tańczyła w jej klatce piersiowej.

Usiadła w swoim ulubionym miejscu, ignorując mżawkę, która sprawiała, że jej włosy łączyły się w dwa, nieeleganckie strąki i popatrzyła przed siebie. Słońce przykrywały szare chmury, a jednak czuła, że musi być jeszcze wcześnie. Ptaki jeszcze nie wróciły do swoich gniazd przed zmrokiem, tylko krążyły nad spienioną wodą, oddając się chaotycznej rozmowie tuż przed końcem dnia.

Ktoś stał za nią. Fay poczuła niepokój na myśl, że nieznajomy jest tak blisko, że mógłby jedynie lekko ją popchnąć by strącić ją z klifu. Przez to traciła kontrolę.

Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła wysoką sylwetkę stojącą nad nią. Poznała go po rozwianych lokach i siłą woli powstrzymała się przed przewróceniem oczami.

- Co tutaj robisz? – zapytała, najmniej kulturalnym tonem na jaki było ją stać.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, więc przyszedłem za tobą – odpowiedział, przysiadając się obok niej. Fay już chciała powiedzieć mu, by zostawił ją w spokoju, gdy spojrzała na niego i zobaczyła jak chłopak również spuszcza bose stopy ponad falami oceanu. Coś w tym widoku powstrzymało ją od zgryźliwych uwag. Liam przychodził z nią tutaj czasami, ale nigdy nie robił tego co ona. Nigdy nie patrzył w dół. – Więc jak się czujesz?

- Nie pytaj, jeśli nie obchodzi cię moja odpowiedz – mruknęła Fay i zamachała stopami. Zimny deszcz i wiatr sprawiały, że palce jej kostniały, a jednak nie miała ochoty przestać. Mogłaby tutaj siedzieć godzinami.

- Nie pytałbym, gdyby nie obchodziła mnie twoja odpowiedź. – Harry pochylił się nad nią i Fay przez chwilę słyszała w jego głosie kompletnie nową nutę. Coś pomiędzy irytacją i gniewem, co kazało jej myśleć, że chłopak jednak martwi się o jej stan zdrowia. Przynajmniej tego psychicznego.

- A jak miałabym się czuć? – Fay wzruszyła ramionami, odwracając głowę w jego stronę. Twarz Harry’ego była znacznie bliżej niż się tego spodziewała i gdy to zrobiła, o mało nie zetknęli się nosami. Dziewczyna gwałtownie odsunęła się od niego.

Chciała spędzić jeszcze kilka chwil na klifie, ale nie mogła oczekiwać od Harry’ego, że uszanuje jej prośbę i zostawi ją samą, więc po prostu poddała się i wstała, otrzepując spodnie. Wróciła i zamknęła się w swojej sypialni, ignorując ciche szepty Harry’ego dochodzące do niej zza drzwi.

Kilka godzin później słowa ciotki Georgii wciąż nie chciały opuścić jej myśli. Nigdy wcześniej nikt nie odważył się nawet wspomnieć o śmierci Meg, a co dopiero zrobić tego z taką nienawiścią. Jak gdyby ciotka naprawdę uważała wszystko, co przytrafiło się małej dziewczynce za coś dobrego.

Fay pamiętała jak dokładnie dziesięć lat temu ciotka przyjechała w odwiedziny. Wcześniej ta wizyta kojarzyła się jej tylko z irytującym, małym Harry’m, który nie chciał zostawić jej samej nawet na minutę, ale teraz kolejne wspomnienia powoli wracały do niej, wypływając na powierzchnie niczym stare wraki okrętów, zatopionych przed setkami lat.

Meg była jeszcze taka malutka. Każdy kto na nią popatrzył, zakochiwał się w niej bez pamięci. Była całkowitym przeciwieństwem Fay, z tymi jej białymi loczkami i różanymi policzkami. Różnica była tak widoczna, że oczywiście nikt nawet nie pomyślał o tym, by je porównywać do siebie. Nikt, oprócz ciotki Georgii. Przyjrzała się małej Meg i odwróciła do pani Collins, mówiąc głośno:

- Jakim cudem to dziecko nie jest podobne ani do ciebie, ani do twojego męża?

Oczywiście nikt nie odpowiedział. Dzieci dziedziczą różne geny, nie zawsze są one idealną kopią rodziców. Czasami po prostu zabierają trochę piękna od aniołów i sprowadzają odrobinę nieba na tę szarą ziemię.

Fay wyszła ze swojej sypialni i ostrożnie zeszła na dół po schodach do kuchni, uważając by nikogo nie obudzić.

Kolejne wspomnienie. Pogrzeb jej rodziców. Ściskała dziesięcioletnią Meg, szepcząc jej słowa pocieszenia, gdy Mała nie mogła przestać płakać. Nie chciała zabierać jej do kościoła, by dziecko nie musiało patrzeć na trumny, ale ciotka uparła się, by obie były obecne przy czuwaniu.

Znów powróciła myślami do rzeczywistości. Szła korytarzem, szukając drzwi Jej sypialni. W dłoni wyczuwała drewnianą rączkę od noża rzeźnickiego.

Po pogrzebie jej rodziców wracała do domu przez duży park niedaleko plaży. Chciała pobyć sama, ale Meg kurczowo trzymała się jej dłoni, próbując zmusić ją do dalszej drogi. Nie rozumiała, że Fay była tymczasowo nieobecna dla świata. Nagle dziewczyna zauważyła ciotkę Georgię idącą tą samą drogą co one, więc spróbowała poprosić ją o pomoc:

„Możesz odprowadzić ją do domu? Muszę tu chwilę zostać.”

„Oh, oczywiście. Rozumiem, że w takiej sytuacji Meg to tylko problem, którego każdy chciałby się pozbyć”

Odwróciła się wtedy od ciotki i zabrała Meg ze sobą. Nie rozumiała, jakie intencje kierowały kobietą, gdy wymawiała tamte słowa. Nie były to też rzeczy nad którymi chciała rozmyślać. Więc po prostu zapomniała.

Otworzyła powoli drzwi, uważając, by nie zaskrzypiały. Od lat dbała o to, by nic w tym domu nie skrzypiało, a jednak teraz chciała być jeszcze bardziej ostrożna. Słyszała jak ciotka Georgia oddycha spokojnie na łóżku. Musiała być już w głębokiej fazie snu. Podeszła do niej w trzech krokach.

Nóż w dłoni zrobił się zbyt ciężki. Podniosła go, ale nie mogła powstrzymać się od patrzenia na twarz ciotki. Nagle dopadły ja wątpliwości.

Co jeśli osądziła zbyt łatwo? Ciotka Georgia owszem była trudną osobą do zniesienia, ale czy potrafiłaby zabić z zimną krwią? Ten detektyw mówił, że Meg musiała być zamordowana przez mężczyznę, lub bardzo silną kobietę, tymczasem ciotka Georgia nie potrafiła nawet otworzyć słoika bez pomocy drugiej osoby. Fay potrząsnęła głową, by jaśniej myśleć.

Meg to tylko problem, którego każdy chciałby się pozbyć…

Jeszcze raz uniosła nóż. Nikt inny nie mógłby zabić Meg. Nikt inny nie miał powodów, by to zrobić!

- Fay? Gdzie jesteś?!

Odwróciła się spanikowana w stronę uchylonych drzwi na korytarz, gdy usłyszała głos Harry’ego dochodzący gdzieś z wnętrza domu. Popatrzyła na nóż w swojej dłoni. Harry nie może teraz jej zobaczyć!

Rzuciła się pod łóżko i wsunęła nóż najdalej jak się tylko dało. Gdy wstawała z klęczek chłopak stał w drzwiach i patrzył się na nią, marszcząc brwi.

- Nie było cię w twojej sypialni – powiedział cicho, przyglądając się uważnie Fay.

- Szukałam… książki. – Nawet dla Fay nie zabrzmiało to wystarczająco przekonująco, tak więc nie zdziwiła się, gdy chłopak przekręcił delikatnie głowę w milczeniu.

- Znalazłaś?

- Jak widać nie.

Stali przez chwilę, mierząc się wzrokiem. Ona walczyła z pokusą popatrzenia na łóżko, dokładnie w miejsce, gdzie schowała nóż, by sprawdzić, czy nie był widoczny. On z pokusą zapytania jej, co tak naprawdę robiła w sypialni jego matki o drugiej nad ranem.

- Wszystko w porządku? – zapytał sztywno.

- Tak.

Na te same pytania, te same kłamstwa.

_________________________________ 

Czytam - Komentuję

 Doceniam każdą opinię, jeśli ma więcej niż dwa zdania pojedynczo złożone ;)